Uyuşturulmuş Yaramız/İnsanlığımız

Dışarıda son derece soğuk bir hava, kaloriferin yanında otururken yine Suriyeli çocuklar takılıyor aklıma. Şunu düşünüyorum; o çocuklardan ne üstünlüğüm, ne farkım var ki onlar canlarıyla, kanlarıyla başlarına yıkılmış evlerinin etrafında zemheri soğuğa dayanarak mücadele ediyorlar... Birileri sıkıntılara göğüs gerip, mücadele verirken; oldukça rahat, müreffeh bir hayatla imtihan edilen bizler bunun şükrünü yerine getirecek işler yapmazsak nasıl hesap vereceğiz? Adalet terazileri asla şaşmayan Allahu Teâla'nın huzurunda ne cevap vereceğiz?
 Durmaya oyalanmaya hakkımız var mı? Ufak tefek problemleri büyütmeye vicdanımız razı mı? Bir lokma ekmeğe muhtaçken kardeşlerimiz, mükellef sofralarımızdaki çeşitleri beğenmemekten yüzümüz kızarmaz mı? Saatlerce malayaniye ayırdığımız vakitlerimiz için içimiz acımaz mı? Suriye'li bir çocuğun asla eline alamadığı kalemlerimiz yazmaz mı? Feryadımız, dualarımız yükselmez mi semalara?

Tüm kalbimle istiğfar ediyorum, Rabbim'den bağışlanma diliyorum. Gözlerimizin önünde eriyen insalığın mesuliyetini, kanayan fakat uyuşturumuş yaramızı, insanlığımızı unutturma bizlere Ya Rabb.