Babam...

Ayakta durmak için desteğe ihtiyacınız olduğunda varlığını hissettiğiniz insanlar...
Eğer samimiyseniz anlatmaya ihtiyacınız yoktur. O bana hiç anlatmadı; varlığıyla ispat etti hep. Ne kadar patinaj çektimse, arkamdan iteleyerek yürümeme yardım etti. Evet, ona hiç sevgiyle sarılamadım. Evet, "cânım babam seni çok seviyorum"u hiç söyleyemedim. Ama ben yüreğimle birçok defa sarıldım babama.
O kimseye minnet etmeyen bir insandır. Sevgisini belli etmez çok. Ama yüreğindeki o dağ gibi şefkati koyar her seferinde ortaya.
Benim kendisi hakkında bunları düşündüğümü de bilmiyordur büyük ihtimal; belki de biliyordur.
İşte insan böyledir; ne taşırsa, onu taşırır. Sonra anlatmaya ihtiyacı kalmaz; yaşar, yaşatır...